In mijn dagelijks bestaan als ecoloog moet ik zeggen dat er niet bepaald de sleur in raakt ofzo. Understatement…het gaat alle kanten op. Zo hang je half in het prikkeldraad naar dieren te zoeken, sta je even later als deskundige de rechter te woord in een rechtszitting en een paar dagen terug stond ik met mijn goeie gedrag + helm voor de camera van Omroep Brabant…het leven van een ecoloog gaat niet alleen maar over rozen.

Het is niet dat ik dat nooit eerder had gedaan, zo’n cameramomentje. Ik heb wel eens een paar keer iets mogen vertellen voor het Limburgse L1 over het ecologische reilen en zeilen rondom project Buitenring Parkstad Limburg en zelfs over mijn geliefde wezels en hermelijnen voor het programma ROEG en Vara’s Vroege Vogels. Dus ja ervaring zat….maar nee mensen…geloof me dit is echt wel een vak apart.

Ik werd de avond ervoor gebeld door de omgevingsmanager van het project Nieuwe Verbinding N69 van Boskalis. “Jeroen, let op. Morgen dat interview. Je krijgt 8 seconde de tijd om je antwoord te formuleren en het gaat in iedere geval over de beekdalbrug en de ecologische voorzieningen in ons project, bereid je voor met korte bondige allesomvattende teksten! ”…..Juist…Dat was even een avondje peinzen en een klein slapeloos nachtje…ik hou daar niet zo van zeg ik maar eerlijk.

Edoch..rete-goed voorbereid en ‘s morgens vroeg nog even een sparmoment met de collega’s en hup met de interview- en cameramijnheer naar buiten. Nou dat was een succesvolle start…NIET. De interviewmijnheer snapte werkelijk niet waar ik het over had. “Connectiviteit, barrière werking…Jeroen…wat is dat allemaal voor formeel gedoe?!”…..Ehhh mijn vak? Iets wat ik voor dit project al bijna 3 jaar doe?

“Jip en Janneke….dat is wat we willen laten zien”, zegt de interviewmijnheer….Nou, ik kan je zeggen dan krijg je even kortsluiting in je hoofd. Van 8 seconden high-end ecologie antwoorden naar ‘de konijntjes kunnen niet meer oversteken en daar hebben we wat voor bedacht’.

Alle gekheid op een stokje maar zo ging het wel even een momentje (of iets van 6 takes…). Het was een schitterend leerzame ochtend hoe je over anderen, jezelf en je onderwerpen en werk intensief aan het nadenken bent en over vertelt. Ik werd  uiteindelijk gerust gesteld met dat alles er goed opstond en dat ik zelfs mijn eigen tv-show wil als ik het eindresultaat zie…daar ben ik nog niet helemaal zeker van maar ben wel reuzebenieuwd naar het eindresultaat. Jullie ook? Binnen een paar weekjes te zien op Omroep Brabant!

Een ochtendje op pad met Omroep Brabant op de N69.

Marters….it runs in the like a family.

Naast mijn rol als bestuurslid van de Stichting Kleine Marters kom ik met enige regelmaat ook in mijn dagelijks werk met kleine marters in aanraking. Zo ben ik de afgelopen weken bezig geweest met een onderzoek naar deze fantastische soortgroep op een te ontwikkelen terrein in de provincie Gelderland.

Het plangebied omvat circa 10ha agrarische grond in gebruik als maisakker, grasland en schapenweides. Het gebied wordt doorsneden door enkele smalle houtsingels en droge greppels die op sommige plaatsen begroeid zijn met dichte ruigtevegetatie en braam. In theorie lijkt dit een geschikt gebied voor kleine marters door de aanwezigheid van dekking en voedsel wat de belangrijkste factoren zijn voor de aanwezigheid van deze soorten.

Onderzoekslocatie: agrarisch gebied met voor kleine marters geschikte landschapsstructuren.

Maar hoe krijg je nou inzicht in het daadwerkelijk voorkomen van kleine marters?
Daarvoor heb ik enkele Mostela’s, buiscam’s, losse cameraopstellingen en sporenbuizen 2-wekelijks binnen het plangebied gerouleerd naar plekken waar ik verwachtte dat dieren zich zouden ophouden of laten zien.

En of ze er voorkomen! Uiteindelijk heb ik op basis van beelden en sporen de wezel op diverse plaatsen binnen het gebied vastgesteld. De losse camera’s leverde ook een bunzing op en een 4-tal jonge steenmarters tegelijkertijd! Uiteindelijk kwam ook de das, de grote neef van de ‘kleintjes’ nog even in beeld.

Zoveel soorten marterachtigen, gaat dat wel goed?
Zolang er voldoende variatie aan eten (ze eten niet allemaal hetzelfde) voorhanden is zullen zij zonder probleem samen kunnen voorkomen binnen een gebied. Is dat niet het geval, dan kan dat in sommige gevallen leiden tot onderlinge competitie waarbij soorten elkaar gaan ontlopen of in het slechtste geval (meer uitzondering dan regel) een individu gedurende een conflict het onderspit kan delven.

Dat deze verschillende marterachtigen binnen hetzelfde gebied voorkomen is dus niet ongewoon. Bij een ander onderzoek in de provincie Noord-Brabant vond ik dat das, bunzing en wezel zelfs gebruik maakten van exact dezelfde dichtbegroeide greppel om zich door het open landschap te verplaatsen. Mooi toch als je van je verre familieleden op aan kan?!

Compilatie van verschillende marterachtigen op dezelfde locatie.